Lewiczyn pod archeologiczną lupą

Podczas wizyty roboczej w Lewiczynie w dniu 21 lutego dr inż. Artur Ginter Kierownik Laboratorium Datowania Luminescencyjnego i Konserwacji Zabytków Uniwersytet Łódzki oraz dr Magdalena Majorek zaplanowali badanie grodziska na początek czerwca. 
Grodzisko w Lewiczynie znane było już na początku XX w. Inwentaryzację i weryfikację stanowiska przeprowadzono w roku 1951. Sondażowe badania wykopaliskowe pod kierownictwem Ludmiły Paderewskiej odbyły się w roku 1968. W 1991 r. stanowisko zostało zarejestrowane w trakcie badań powierzchniowych Archeologicznego Zdjęcia Polski.
W 1968 r. dwa wykopy otwarto w centralnej części stanowiska. Natrafiono w nich na warstwę osadniczą, czyli warstwę ziemną powstałą w czasie funkcjonowania grodu. Znaleziono w niej nieliczne fragmenty naczyń glinianych, nóż żelazny i kości zwierzęce. W sondażu wcinającym się w stok wału odsłonięto ponadto pozostałości warstwy kulturowej związanej być może z osadnictwem sprzed powstania grodu, zawierającej m.in. fragment naczynia ceramicznego z okresu wpływów rzymskich (I - IV w. n.e.). Odsłonięto wtedy ciąg sześciu chat, małego pomieszczenia gospodarczego i siedem palenisk glinianych. Najcenniejszymi zabytkami była: pisanka szkliwiona zdobiona ornamentem klamrowym i paciorki szklane oraz liczne żelazne przedmioty głównie z XI i XII w.
Grodzisko położone jest na terenie należącym do Lasów Państwowych, na skraju lasu około 350 m od drogi wychodzącej na północ z centrum wsi, ok. 400 m na zachód od kościoła w Lewiczynie. Położone jest na skraju lasu, na prawym brzegu rzeki Kraski, na wzniesieniu na krawędzi doliny. Grodzisko ma kształt stożkowatego nasypu, otoczonego fosą i wałem zewnętrznym. Powierzchnia majdanu, czyli użytkowej, wewnętrznej części grodziska znajduje się ok. 4 m powyżej dna fosy, korona wału - ok. metr wyżej. Średnica całego obiektu wynosi ok. 80 m. Cały teren stanowiska porośnięty jest lasem.
E. Tomasiak
Źródło: OT NID w Warszawie, Paderewska L., Lewiczyn, gmina Belsk Duży (d. pow. Grójec) {Play}